Włodzimierz Lubański
17.10.2007
Edycja 2007 >>

Włodzimierz Leonard Lubański (ur. 28 lutego 1947 w Gliwicach) – polski piłkarz występujący na pozycji środkowego napastnika, przez wiele lat związany z klubem piłkarskim Górnik Zabrze, wielokrotny reprezentant Polski, mistrz olimpijski (w oficjalnych spotkaniach w reprezentacji Polski rozegrał 75 spotkań, strzelił 48 goli). Trener i menedżer piłkarski.

Włodzimierz Lubański zaczynał karierę w GZKS Sośnica Gliwice (1957-1958), gdzie jego ojciec Władysław, sekretarz partii PZPR w kopalni Sośnica, był prezesem. Następnie grał w GKS Gliwice (1958-1962), a w 15 roku życia, w 1962 r. został piłkarzem zabrzańskiego Górnika. Debiutował w pierwszej lidze w meczu z Arkonią Szczecin. Grał tam u boku takich piłkarzy jak Ernest Pohl i Stefan Florenski. Z tym klubem był siedmiokrotnie mistrzem Polski, a sześciokrotnie zdobył Puchar Polski. Cztery razy był królem strzelców polskiej ligi. Dwukrotnie (1969, 1970) wybrany Piłkarzem Roku, zdobywca Złotych Butów w 1972 r.

W 1970 roku dotarł z drużyną do finału Pucharu Zdobywców Pucharów (najlepszy wynik polskiego klubu w dziejach), gdzie Górnik przegrał z Manchesterem City. Do historii przeszedł zwłaszcza dramatyczny półfinał z AS Roma, nierozstrzygnięty mimo rozegrania trzeciego meczu i dogrywki, w którym o awansie decydował rzut monetą. Lubański, z siedmioma strzelonymi bramkami, był najskuteczniejszym zawodnikiem turnieju.

Od 1975 występował w belgijskim klubie KSC Lokeren, przez 7 sezonów. Rozegrał tam 196 meczów i zdobył 82 bramki[1]. W 1981 doszedł razem z drużyną do ćwierćfinału pucharu UEFA oraz do półfinału Pucharu Belgii, przegranego ze Standardem Liege. W 1983 r., grając we francuskim Valenciennes FC, gdzie trenerem był jego były kolega klubowy, Erwin Wilczek, został królem strzelców II ligi francuskiej. Karierę skończył w 1986 r. w klubie K.R.C. Mechelen.

Reprezentacja

W 1961 r. został powołany do kadry narodowej juniorów. W reprezentacji seniorów zadebiutował – razem z Zygfrydem Szołtysikiem – niedługo później, 4 września 1963 w Szczecinie, jako najmłodszy do dziś debiutant w historii (strzelił gola w wygranym 9:0 meczu z Norwegią). Z reprezentacją zdobył na Igrzyskach Olimpijskich w 1972 roku złoty medal olimpijski jako kapitan drużyny.

W eliminacjach do Mistrzostw Świata 1974 w wygranym 2:0 meczu z Anglią w Chorzowie zdobył gola, ale doznał groźnego urazu kolana (po faulu Roya McFarlanda), który wykluczył go z występu w mistrzostwach. O powrót do sportu walczył przez dwa lata, w kadrze pojawił się dopiero w 1976 r. W 1978 r. brał udział w Mistrzostwach Świata w Argentynie, gdzie polska kadra zajęła 5.-6. miejsce.

W reprezentacji po raz ostatni wystąpił w 1980 r. w towarzyskim spotkaniu z Czechosłowacją w Chorzowie; w 75. występie zdobył swojego 48. gola – co jest do dzisiaj rekordem kraju (w czasie, gdy mecz był rozgrywany, bramka ta uznawana była za pięćdziesiątą, ale potem w wyniku skreślenia z listy oficjalnych meczów reprezentacji niektórych spotkań z reprezentacjami olimpijskimi, liczbę tę zweryfikowano).

Siódmy piłkarz Europy w ankiecie „France Football” w 1972 r. Dwukrotnie wystąpił w zespole gwiazd (podczas benefisu Jaszyna i meczu Europa-Ameryka Południowa). W 1978 r. otrzymał nagrodę Fair play UNESCO za zachowanie w meczu eliminacyjnym mistrzostw świata z Danią, kiedy to mając szansę na zdobycie bramki zrezygnował ze strzału i przeskoczył nad duńskim bramkarzem, aby nie narazić go na kontuzję. W 2003 roku został uznany za najlepszego polskiego piłkarza 50-lecia UEFA (w meczach pucharowych zdobył 31 goli).

Po zakończeniu kariery

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został w Belgii, gdzie mieszka do dziś. Ukończył belgijską szkołę trenerską i przez kilka lat szkolił młodzież w Mechelen. W 1990 r. założył firmę „Lubański Sport-Management”, a od 1994 ma menadżerską licencję FIFA. Obecnie jest menedżerem sportowym i drugim trenerem Lokeren. Komentuje także mecze polskiej reprezentacji w telewizji. Był jednym z bliższych doradców trenera Jerzego Engela. Przez jakiś czas prowadził także kawiarnię.

Zna sześć języków obcych: rosyjski, czeski, niderlandzki, francuski, niemiecki i angielski oraz nieco serbski. W życiu prywatnym jest mężem Grażyny Lubańskiej i ojcem dwojga dzieci, syna Michała i córki Małgorzaty. Jest kolekcjonerem win i miłośnikiem malarstwa polskiego, zwłaszcza Piotra Michałowskiego.

Powstało o nim kilka książek, m.in. Ja, Lubański Krzysztofa Wyrzykowskiego (1990), Włodek Lubański. Legenda polskiego futbolu Włodzimierza Lubańskiego i Przemysława Słowińskiego (2008).

Za wybitne zasługi dla rozwoju sportu polskiego został w 1997 roku odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010.

20 sierpnia 2012 został wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Miasta Zabrze[6]

Ciekawostki

W 1967 roku był pierwszym Polakiem który znalazł się w rankingu plebiscytu France Football na najlepszego piłkarza Europy zajął wtedy 16 miejsce, ogólnie znalazł się tam jeszcze 3 razy, w 1969 ( 23 miejsce), 1972 (7 miejsce), 1973 (17 miejsce). W 1970 po finale Pucharu Zdobywców Pucharów do klubu z Zabrza zgłosili się przedstawiciele Realu Madryt z ofertą kupna Lubańskiego za rekordowe jak owe czasy 1.000.000 $ jednak mimo intratnej propozycji na transfer nie zgodził się Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Źródło: Wikipedia

Powrót